Ojo del bivo no se arta mas ke kon un poko de tyerra. Canlı insanın gözü sadece biraz toprakla doyar.
Eyal&Silvyo Ovadya
Kuarenta anyos antes kuando moravamos en Bomonti teniyamos un kapudji ke se keshava kada diya i noche i no era kontente de los bahshishes ke arekojiya. I no era yugozo. Si le demandavas de alimpyar o de lavar la araba no te lo aziya. Si le demandavas de merkar syertas kozas komo todos los kapudjis ke lo azen en muestro pais mismo oy en diya, no keria azerlo. Ma keria solo tomar paras sin azer nada. Dias de bayrames vinia a vijitarmos kon su mujer i kon sus ijos para tomar un buen bahshih. I komo vo lo dishe, no estava kontente de los bahshishes ke estava arekojendo. Un diya de bayram kuando vino a vijitarmos mi padre le dio un buen bahshish ma no le plazyo i disho syertas kozas ke no eran palavras muy edukadas. Despues ke se fueron, mi padre disho: “Ojo del bivo no se arta mas ke un poko de tyerra”.
Kırk yıl önce Bomonti’de yaşadığımız dönemde apartımanımızda topladığı bahşişlerden hiçbir zaman memnun olmayan bir kapıcımız vardı. Halinden her zaman şikayetçiydi. Çalışkan da değildi. Arabayı yıkamasını isteseniz asla yapmazdı. Tüm kapıcıların halen günümüzde yaptıkları gibi alış verişe gitmesini isteseniz de asla başarılı olamazdınız. Onun derdi hiç bir iş yapmadan para toplamaktı. Bayram günleri de eşi ve çocuklarıyla iyi bir bahşiş toplamak için ziyarete gelirdi. Biraz önce de söylediğim gibi hiç bir zaman da memnun olmazdı. Bir bayram günü evimize geldiğinde babam kendisine kayda değer bir para verdi ve yine söylenerek ve yakışıksız birkaç laf sarf ederek evimizden ayrıldı. Gittikten sonra babam arkasından: “Ojo del bivo no se arta mas ke kon un poko de tyerra / Canlı insanın gözü sadece biraz toprakla doyar” dedi.
