Duayen gazeteci Bekir Coşkun yaşarken olduğu gibi, ölümünün ardından da insan; hayvan; doğa; yurt sevgisi, yazarlığı ve kalbinin iyiliği ile anılıyor.
Liza Cemel
Çok fazla kişinin hayatına dokunmayı başardı ve arkasında onu seven ve sayan çok sayıda insan bıraktı Bekir Coşkun.
Bir süredir kanserle savaşan ve üç yılın sonunda kansere yenik düşen duayen gazeteci, tedavi görürken bile yazılarından ve inandığı şeylerden vazgeçmedi.
Kendi duyarlı olduğu kadar topluma da duyarlılık aşılamayı amaçladığı ve çok önem verdiği hayvan hakları hakkındaydı son yazısı. 4 Ekim 2020’de yazdığı ‘Telef…’ adlı yazısı Dünya Hayvan Hakları Günü anısına idi.
Yazısını okumak için Sözcü Gazetesi’ni açtığımızda da zaten yan tarafta gördüğümüz tüm yazılar Bekir Coşkun’u anlatan, ama anlatmakla yetinmeyip kalbimize dokunan ve onun eksikliğini derinden hissetmemizi sağlayan yazılar.
Meslektaşları ve dostları; Uğur Dündar, Emin Çölaşan, Fatih Altaylı, Rahmi Turan, Yılmaz Özdil, Saygı Öztürk, Soner Yalçın ve daha niceleri… Hepsi yazılarıyla Bekir Coşkun’un bir diğer güzel yönünü, onurlu duruşunu anlattı, hissettirdi.
En sadık okuyucularından biri olan annemin, ölüm haberini aldıktan sonra duygulanmasını ve üzülmesini görünce ne kadar büyük bir kayıp olduğunu daha iyi anladım.
Bekir Coşkun’u bana annem tanıtmıştı. Zaten Bekir Coşkun’un demek istediği de bu değil miydi?
“Babalar, anneler birer okul olun…
Çocuklara laik cumhuriyeti, cumhuriyet sevdasını, cumhuriyet devrimlerini öğretin…
Dünyadan bir Bekir Coşkun geçti, arkasında bıraktığı güzelliklerle tamamladı son yolculuğunu.
Yaşar Kemal’in de dediği gibi: “O iyi insanlar, o güzel atlara binip çekip gittiler…”
Hepimizin başı sağ olsun.
