Ümitler her yerde ayni

Anet PASE

Onlar bizim özlediklerimizi özlüyor. Biz de onların özlediklerini özlüyoruz. İnternette yayınlanan savaş günlüklerinde, İsrailli, 10 yaşındaki Rachel Corri, savaşı bu cümleyle özetliyordu. İngilizce’den tercüme edilince tuhaf gelen bir deyim vardır. Başkasının ayakkabısının içinde olmak. Ya da karşındakinin şapkasını giymek. Ne kadar zordur aslında yaşamın her safhasında bunu becerebilmek. İnsanlar bunu öğrenmek veya denemek için çaba harcasalar da devletlerin bu düşünceyle hareket etmeleri  olası  gözükmüyor.
Savaşlar veya bölgesel çatışmalar sonucunda medyada seyrettiklerimiz, denizin karaya vuran dalgalarının geri dönerken ki son kıvrımları. Karaya vuran dalganın ulaştığı son kıvrımlar.
Bir yerlerde karar mekanizmaları işliyor, dalgalar yayılıyor, insanlar savruluyor ve olan parçalanan ailelere ve çocuklara oluyor. Lübnanlı genç kız da savaş  günlüğünde hayattan istediğim çok basit diyor. Sadece evlenmek ve çocuklarımın komşularımın çocuklarıyla oynadığını görmek. Gülmek ve sevinmek. Fazla bir şey istemiyorum. İstediğim çok basit. Rachel Corri’nin de onun özlediklerini özlediğinden haberi var mıdır acaba...
Biz dünyayı kirletiyoruz. Eskitiyoruz. Atıklarımızla bozuyor, ısıtıyor, patlama noktasına getiriyoruz. Yeni yeni hastalıklar üretiyoruz. Bunlarla yaşamaya çalışıyoruz. Ve dünya küçük gelmeye başlıyor, yeni dünyaları keşfetmeye uzaya açılıyoruz. Uzaya açılırken, kurallarımızı da beraberimizde götürüyoruz. Atlantis, 27 Ağustos’ta uzaya fırlatılacak. Dünyası dar gelen insanoğluna, yeni dünyalar arayacak. Atlantis’in 6 mürettebatı dünyadaki gibi hafta sonları tatil yapacakmış. Mürettebatlar altı, onaltı, binaltı olurken gittikçe kurallar artacak, oralarda da çocuklar ümitleri ve hayalleri ile baş başa gülerken, basit hayallerini kuracaklar.
Dünya yeni dünyalara açılırken, eskilerini yanında götürmeyi beceremese ne olur sanki...