Pazar gecesi bir dostumla beraber “!f AFM Bağımsız Film Festivali”nin son gününde, Glen Hansard ve Markéta Irglo başrolü paylaştığı “Bir zamanlar (Once)” adlı filmi izledik. Dublin sokaklarında gitar çalan, bestelerini seslendiren kalbi kırık bir genç adamı, yine kalbi kırık bir genç kadın keşfeder. Kahramanların isimleri yoktur; müziğin birleştirici gücü yaşamları için yol gösterici olacaktır. Genç kadının piyanoya ilgisi vardır ve piyano alamadığından ötürü, bir müzik dükkânın öğle yemeği saatlerinde ancak biraz olsun piyano çalabilmektedir. İşte o dükkânda adamın bir bestesini, “Falling Slowly” adlı parçayı seslendirirler. Kimi şarkılar vardır, ilk dinleyişte beğenirsiniz; işte bu şarkı da onlardandı... Filmi samimi, içten ve etkileyici buldum. Eve döndüğümde filmin detaylarını incelerken, bir bakıyorum ki, “En iyi şarkı” dalında o şarkı Oscar’a aday. Kazanması ümit ediyorum. Ertesi sabah haberleri incelerken bir bakıyorum ki, Oscar’ı kazanmış!
Festivaller bir kültür, hayatımıza değer katıyor. Bir de üstüne izleyip de beğendiğiniz film bir yönüyle ertesi sabah Oscar’ı kazanınca, yaşamınıza bu değerin birebir katıldığını hissediyorsunuz. 2008’in Oscar Ödülleri dağıtılıp, Bağımsız Film Festivali biterken bu küçük yazı da zamana bir not. Yeni festivalleri, hayata değer katan çalışmaları kucaklamak üzere...
