Psikolog Esin ACIMAN
Yakında tamamen büyüyeceğim, içimdeki fırtınalar dinecek, hayatıma yön verecek, bağımsızlaşacak ve büyüklerin dünyasında yaşayacağım.
Ama şimdilik, biraz uğraşıyorum sanırım.
Bedenimle uğraşıyorum, çünkü her gün tam olarak anlamadığım ve nedenini bilemediğim değişikliklerle karşılaşıyorum. Elim kolum uzuyor, karnıma, dizlerime ağrılar giriyor, kızsam göğüslerim büyüyor, erkeksem bacaklarım kollarım, kasıklarım tüylerle doluyor.
Bazen aynaya bakıyorum ve yüz ifademin değiştiğini görüyorum, sanki gözlerim daha derin bakıyor, sanki daha bir anlarmış ki evreni, insanları. Kaşlarım çatılıyor sanki, o eski bebeksi güleçliğim yok pek! Çünkü ben artık çok düşünüyorum.
Sesimin kalınlaştığını fark ettim son zamanlarda ve konuşurken kullandığım sözcükler ... onlar da değişmiş. Bilemedim! Büyükleri çağırırken veya onlara hitap ederken sanki daha bir kendime güvenliyim. Ama aynı ben, aynada kendimi genelde hiç ama hiç beğenmiyorum. Çocukla büyük arası sıkışmış bir ifadede, daha uzun, daha zayıf, daha yakışıklı veya daha güzel, hep daha bir şeyler olmayı düşlüyorum. Annem, “Bu normaldir bu yaşlarda,” diyor. Ben de sabırla, aynada kendimi çok beğeneceğim büyüme halini bekliyorum.
Biraz da ruhumla uğraşıyorum, çünkü içimde fırtınalar var. Bazen bir öfke doluyor içime, bana karışılmasından hiç ama hiç hoşlanmıyorum. “Ne yediğim, ne içtiğim, nereye gittiğim, kiminle arkadaşlık ettiğim, ne giyindiğim ve nasıl ders çalıştığım kimseyi ilgilendirmez,” diyesim var, olmuyor! İlla da herkes bana karışıyor, sanki benim için neyin daha iyi olduğunu onlar benden daha iyi biliyor! Bazen kadın erkek ilişkileri ile kafam karışıyor, “aşk nedir, seks nedir?” merak ediyorum. Yeterli bilgim yok ve kimseye de pek soramıyorum. Annemin ve babamın kavga etmesi beni derinden yaralıyor; ben daha küçükken henüz algılayamadığım duyguları artık anlayabiliyorum, örneğin babam annemi veya annem babamı üzüyor diye yargılayabiliyor, ve hatta bazen içimden taraf tutuyorum. Sonra bu da bana suçluluk duygusu veriyor. Dedim ya, içim karışık işte!
Arkadaşlarım çok var ama her zaman bana karşı doğru davranmıyorlar. Evvelden bu kadar takmazdım bu konulara, oysa şimdi adalet ve hak konuları beni çok ilgilendiriyor. Haksızlığa hiç dayanamıyorum ve kendimi sürekli savunmak ihtiyacını duyuyorum.
Ben bir çocuğum ama büyüyorum. Sanırım biraz zor bu büyüme işi, ama gene de heyecanlıyım. Bekliyorum! Büyümekte olan bir çocuk.
