Derleyen: Niso TİZA
“Sevdiğini bırak… Geri dönerse senindir dönmezse zaten hiç senin olmamıştır…” Yıllar önce duyduğum bu cümleyi defalarca tekrarlamama rağmen, derin anlamıın sanki ilk kez duymuş gibi hissediyorum.
Sevilen kelimesi sadece aşık olunan, eş olan kişi için yeterli değildir… Pek çok sevgi çeşidini ve pek çok sevileni kapsıyor. Bunlardan biri de dostluk ve dostluklardır. Kendime soruyorum; gerçek arkadaşlık nasıl olur? Gerçek arkadaş kimdir? Peki ya ben birisine gerçek bir dost olabildim mi?
Cevaplaması zor olan sorular… Uzun bir düşünme süreci sonunda bazı neticeler elde ettim ama doğruluğunu ancak zaman test edecek. Klasik dostluk tanımlarına girmeye kalkarsam, yanılma şansım çok yüksek, ki bunca yıldır düştüğüm yanılgıların bir nedeni de olayın, biri yüzeysel diğeri derin olmak üzere iki taraflı anlamı olması.
Anlıyorum ki dostluk saatlerce konuşabilmek ve fikirleri tartışmak değilmiş. Dostluk, onun ihtiyacı olduğunda sessizce onu dinlemekmiş. Dostluk, o hata yaparken, acı çekerken ve sonucundan tecrübe kazanırken bu süreçleri onunla birlikte yaşayabilmek demekmiş. Dostluk onu kırmadan saygı ile dinleyebilmek ve söylediklerini eleştirmeden anlayabilmek demekmiş.
Dostluk bazen O’nun duymak istediğini söylemek değilmiş…
Dostluk, onun adına karar vermek değilmiş...
Dostluk, O’nun tecrübesine, duygularına, düşüncelerine, kararlarına,
İsteklerine, hayallerine saygı gösteribelmek, farklılaklarını görebilmek değilmiş.
Çünkü yapılan herşey doğal olarak kendiliğinden olurmuş, eğer olmuyorsa, o zaman dostluk zaten yokmuş.
Bu tür anlayışı içeren bir ilişki, adı ne olursa olsun, aşk, arkadaşlık, dostluk, komşuluk…. güzel olmazda ne olur?
