Derleyen: Niso TİZA
Üzülmüş, incinmiş ve toparlanmasının tek çözümünün alışmak ya da unutmak olduğu düşünülen kişiye söylenen teselli sözüdür.
Zaman hiçbir şeyi tedavi etmez, sadece üzerini ince bir toz tabakasıyla örter. Yaşlandıkça birçok şeyin daha kolay atlanabildiğini düşündüren başlık. Zira ne kadar çok zaman o kadar çok yaşanmış olay. Unutulmak için çaba harcanmış sevgiler, acılar. İyi kötü her şeye örtü olagelmiştir zaman içinde. Gerçi her zaman unutmak işine yaramaz, unutturmasa da yaşanan acının içini biraz olsa da kendi kendine boşaltabilir.
Zaman kendi kendine hiçbir duruma çare değlidir. Güneş doğar, gün batışı ve geceler birbirini kovalar, saatler işler, hep ileriye doğru…
İnsan uyum sağlama cambazıdır. İnsan ruhsal bir bukalemundur. Her yaşadığı acıdan sonra yeni duruma adapte olmayı öğrenir. Adapte olma sürecine “zaman”der. Oysa o “Zaman” içinde başka durumlar sağlar adaptasyonu. Vazgeçmek, kabullenmek, sabretmek, terk etmek, beklemek gibi… Zaman ilerlerken her solukta yanan canı susturacak kavramlara sarılır insan. Herşeyin ilacı yapan zamanı unutma duygusudur. Bastırma, sisli bir maziye dönüştürme ve uzaklaşma. İnsan en büyük acıları sürekli aynı şiddette yaşayarak hayata devam edemez çünkü Savaşlar, kıyımlar, ölümler, sakatlanmalardan sonra nasıl devam ettiler hayatlarına?...
“Yaşama gücü” ve “Zaman” ile…
Ya iyileşecek ya da yüzleşmeden hastalanacak. “Unutmak ihanettir!” der Karl Jasper.
Unutmadan kabullenmek, yaralarınla barışmak, seni sen yapan yaralarınla hayata devam edebilmek…
Zaman değişimin ve tüm yıpranmalara rağmen kalan “öz”üzümüzün göstergesidir. Hayata başladığımız umutlarımızdan, saflıklarımızdan, inançlarımızdan geriye ne kaldığını bize gösteren yaşamı eleğinden geçiren zamandır.
