"Ki teave nafşeha leehol basar behol avat nafşeha tohal basar. Rak hazak levilti ahol adam ki adam u anafeş velo tohal anefeş im abasar - senin et yemek konusunda isteğin vardır ve bu isteğini karşılamak için et yiyebilirsin. Fakat kan yememek konusunda güçlü ol. Çünkü can kandadır ve eti canı ile birlikte yemeyin.” ( Devarim 12/20 -23)
Vilna Gaon’u yukarıdaki cümleyi daha felsefik bir şekilde izah eder. Burada nefeş sadece hayvanın kanını değil aynı zamanda insanın canını da sembolize eder. Doğrudur Tora canımızın isteklerinden bir tanesi olan et yemeye belli kurallar dâhilinde izin vermektedir. Ancak şunu da eklemek mümkündür. Fiziksel ihtiyaçlarımızı doyurmak isterken ruhaniliğimizi kaybetmemek gerekir.
Pirke Avot 6/4’de şöyle der. Ekmeği tuz ile ye, suyu ölçü ile iç toprakta uyu, zor bir hayat yaşa ama yine de Tora öğren. İdareli yaşanan bir ömür insanı ruhaniliğe yaklaştırır. İsraf derecesinde bolluk olan bir ömür ise sadece fiziksel zevklere yer verdiğinden ruhaniliği köreltir.
Erken nesillerde birçok Tora bilgini belli zamanlarda oruç tutarlardı. Kendilerini Tora öğrenimine o kadar adamışlardı ki yemek ihtiyacı bile hissetmezlerdi. Günümüzde sahip olduğumuz ruhanilik ve enerji onlardan çok daha uzak olduğundan oruç tutmak bizleri zor durumda bırakacak ve Tora öğrenmemize ket vuracaktır. Bu yüzden günümüzde oruç pek tutulan bir işlem değildir. Ancak bilinmelidir ki fiziksel ihtiyaçlar asla tam olarak doyurulamaz. Aksine onların devamlı olarak tatmin edilmesi onların şiddetini arttıracaktır. Bunun sonucu olarak da önlenemez şiddetli hırçın bir kısır döngü başlayacaktır.
İnsanoğlu vücut ve ruhtan ibaret yaratılmıştır. Dr. Twerski’ye göre bu iki ana ünitenin ihtiyaçları birbirinin zıddıdır. Fiziksel ihtiyaçların sonu gelmeden doyurulması ruhani ihtiyaçların karşılanmasını engelleyecektir.
Vilna’lı Gaon’un belirttiği gibi Tora buna izin vermez. Tora’nın yolu hem fiziksel hem de ruhani ihtiyaçların belirli kurallar dâhilinde karşılanmasıdır. Bu da hayatımıza bir denge getirecektir.
