Kafayı dışarıya uzatmanın güç, hiçbir şey olmamış gibi yaşantıyı sürdürmenin zor, hoşgörünün şart, kişisel hırs ve ihtirasların ne kadar anlamsız olduğunu bir kez daha idrak ettiğimiz günler yaşıyoruz... Puslu günlerde flu geleceklerimizin hesaplarını yapmaya çalışıyoruz. Ama zor. Hatta belki daha önce hiç olmadığı kadar zor. Adımlarken hayatı; hep bir kaygı düşüyor aklın bir köşesine... Kolay değil böyle yaşamak, her anı endişeye hapsolmuş bir şekilde geçirmek.
Ama devam, ne olursa olsun; devam. Hiçbir tasaya teslim olmadan, var olmak için; devam. Yarınlara daha güzel kokan çiçekler bırakmak için; devam. Otokontrolümüze, otosansürümüze, kendimizi sınırlamak zorunda kaldığımız her şeye ket vurmak için; devam. Özgürlüğümüzü, kişisel hak ve hürriyetimizi, bizi birbirimize bağlayan ilkelerimizi daha da güçlendirmek için; devam. Vicdanımızın sesini, muhakeme gücümüzü ve empati yeteneğimizi yitirmemek için; devam. Bugünü; geçmişin mirasını yemek için değil, geleceği inşa etmek için yaşadığımız bilincini nesilden nesle aktarmak için; devam.
Devam...
