Karikatür dünyası ile bilgilenmemi, dış dünyaya ufkumun açılmasını gazetemiz yazar/çizeri İzel Rozental’e borçluyum. İzel bu haftaki köşe yazısında, Belçika doğumlu İsrailli karikatürcü Michel Kichka’nın yeni albümünü irdeliyor. Yazıyı okumanızı tavsiye ederim. Albüme neden bu kadar sevindim? Bir çizeri, mizahı ve çizgileriyle tanımaya başladığınızda, şahsını da tanımış gibi hissedersiniz. Kichka’yla Schneidertempel Sanat Merkezinde tanışmış ve sohbet etme şansım olmuştu. Bir insan bu denli ünlü olup, bu denli mi mütevazi olurdu? Sanatçının son kitabı, ‘Falafel Sauce Piquante’ (Acı Soslu Falafel) Dargaud Yayınları’ndan çıktı.
↔↔↔
Bir cafe’ye girip oturduğumda, en büyük keyfim kahvemi yudumlarken gazeteleri karıştırmaktır. Özellikle hava soğuksa. Son on beş gün içinde, tesadüf eseri, girdiğim iki ayrı cafede etrafta gazete göremeyince, yetkiliye sordum, “Artık gazete almıyoruz” yanıtını aldım. Üzüldüm. Tasarruf buna mı kalmıştı? Gel zaman git zaman söz konusu kafelerden biri kapandı, diğeri de kapanma aşamasında. Birine gerçekten üzüldüm. Hem yolumun üstündeydi, hem çalışanlar çok düzgündü. Sütlü çikolata sevmediğimden, kahvemin yanına, ‘bitter’ bırakırlardı. ‘Ofis’ diye bellemiştim orayı. Yakın çevremle hep orada buluşurduk. Ne kendileri, ne de bizim için mutlu son olmadı. Artık girdiğim cafelerde “Gazete var mı?” diye sormak içimden gelmiyor.
↔↔↔
Son bir yıl içinde yeni bir huy edindim: Unutmak. Trajikomik sonuçları olduğu gibi, sıkıntılı anlar da yaşıyorum. Şahıs isimlerini anımsamamak başlarda beni üzdüyse de, rastlaştığım birçok kişiye, ‘canım’ şeklinde hitap ettim. Genelde mesafeli duruşu olan şahsım için çok doğal bir tutum değildi ama çaresizlik işte.
En çok üzüldüğüm diğer bir nokta ise, yazın okuduğum bir kitabın içeriğini sonbaharda hatırlamıyor olmam. Hiç paniklemedim, hiç üşenmedim. Kitapları tekrar okudum. Çok da keyif aldım. Hatta atlamış olduğum bazı yerleri de yakaladım. Anlayacağınız artık bazı kitapları ikişer kere okuyorum.
Bakalım sırada ne var?
