Siz hangisisiniz?
Bu olay niçin benim başıma geldi diyenlerden misiniz? Yoksa her şeyin olması gerektiği için olduğuna inananlardan mısınız?
Henüz kararınızı vermediyseniz önce bu sene mayıs ayında gerçekleşen bu olayı okumanızı ve sonra tekrar düşünmenizi tavsiye ederim.
ESPN geçtiğimiz günlerde oldukça duygusal bir video paylaştı. Yazıyı okuduktan sonra izlemek isteyenler için videonun linkini paylaşıyorum: https://www.youtube.com/watch?v=1IXNd4jPiVM
Hikâyemiz, Keanon Lowe adlı genç bir lise Amerikan futbol baş antrenörü ile ilgili. Eğer her şey planlandığı gibi gitseydi normalde Keanon, Portland’ın havaalanı kenarında yer alan, gözden ırak bir lisenin futbol baş antrenörü olmayacaktı.
Keanon, birkaç sene Portland’da bir lise futbolu yıldızıydı. En yakın dostu Joseph Martinek ile çimlerin tozunu atıyorlardı. Dikkatleri üzerine çekti ve ünlü antrenör Chip Kelly tarafından Oregon’a transfer edildi. Chip Kelly, oyuncusu olan Keanon’un oyun bilgisi, zekâsı ve karakterinden çok etkilenmişti. 2016 yılında NFL takımı San Francisco 49ers’ın baş antrenörü oldu ve Keanon’u da antrenör ekibine dahil ederek yanında götürdü. Kelly, Keanon için “Tam çalışmak isteyeceğiniz biri. Onun için küçük bir iş yoktur. Her iş önemlidir” diyor. Sevdiği iş, iyi bir gelir, iyi bir patron, kariyer basamaklarını tırmanabileceği bir meslek… Keanon daha ne isteyebilirdi ki…
Fakat bütün hayatı 2017 yılının ocak ayında değişmek üzereydi. En yakın dostu Taylor Joseph Martinek, henüz 24 yaşında yüksek dozda uyuşturucudan hayatını kaybetti. Keanon’un hayatı alt üst olmuştu. Kendince bir karar aldı. Evine, Portland’a dönecek, ailesine destek olacak ve gençleri bu illetten uzak tutmak için elinden geleni yapacaktı.
2018 yılında havaalanının yanındaki Park Rose Lisesi tarafından futbol takımının baş antrenörü olarak görevlendirildi. İşini o kadar severek yapıyordu ki kısa süre içerisinde öğrencilerle arasında sıkı bir bağ kurdu. Okulun yenilgiler serisine bir son verdi ve öğrencilerin tekrar kendilerine güvenmelerini sağladı.
Okul, Keanon’un çalışmasından memnundu. Ona okulun güvenlik danışmanlığı işini de verdiler. Keanon 17 Mayıs 2019 günü okul müdürünün ofisinden bir telefon aldı. Bir öğrenciyi rehberliğe getirmesi isteniyordu. Söylenen sınıfa gitti. Çocuğun ismini anons etti. Çocuk ayağa kalktı, üzerinde bir trençkot vardı. Trençkotu araladığında elinde kocaman bir silah tuttuğunu gördü. Öğrencinin sınıf arkadaşları bağıra çağıra sıraları devirerek sınıftan dışarı kaçışmaya başladı. Dışarı çıkabilenler ağlayarak polisi aradı ve okulda silahlı bir saldırgan olduğunu söyledi.
Polis, teyakkuz halinde olayın gerçekleştiği sınıfa yöneldiğinde hüngür hüngür ağlayan bir öğrenciye sıkı sıkıya sarılmış bir öğretmen gördüler sadece…
Olayı bir de Keanon’un ağzından dinliyoruz:
“Ben o an sadece sorumluluk aldım ve hiç düşünmeden harekete geçtim. Kapıyı açar açmaz çocuğun elindeki silahı gördüm ve hemen elinden aldım. Alır almaz çocuk önümde duygu seline kapıldı ve ağlamaya başladı. ‘Kimseye zarar vermek istemiyorum, sadece kendime zarar vereceğim. Kimse bana önem vermiyor’ dedi. Ona, ben sana çok önem veriyorum dedim ve ona sıkı sıkı sarıldım. Hırpalanmaktan çok, sevgiye ihtiyacı vardı. Ona orada bir sebep için bulunduğumu söyledim. Bu sebep de onu kurtarmaktı. Ölebilir miydim? Sanıyorum henüz benim zamanım gelmemiş.”
Keanon’un takımı Park Rose iki sene önce oyun kazanamazken şimdi oyun kaybetmiyor. Bu yıl 53 yıldır yapılamayan bir ilki başardılar ve konferans şampiyonu oldular. Ayrıca okul tarihinin ilk play-off galibiyetini de yine bu sene aldılar.
Okulun Müdür Yardımcısı Drake Shelton ise düşüncelerini şöyle açıklıyor: “Benim ‘kahraman’ tarifim şudur. Kahraman bir eğitmendir, koçtur. Keanon’un o gün yaptığı kahramancaydı. Ama o, bunu bir gün yapmıyor, her gün yapıyor. O çocuklara fırsat ve umut sunuyor. Çok değerli olduklarını, kendileriyle gurur duymaları gerektiğini ve başarabileceklerini söylüyor. Keanon işte bu sebepten ötürü gerçek bir kahraman.”
Gerçek kahramanlarımız, bizleri bugünlere getiren kıymetli öğretmenlerimizin Öğretmenler Günü’nü kutlarım…
