Kimi zaman küçük bir kedi gibi ürkek, korkak, sinmiş… Kimi zaman aslan gibi kükreyen, pençelerini geçiren, avına odaklanmış… Kimi zaman, uysal, işbirlikçi, uyumlu… Kimi zaman asi, dediğim dedik, uyumsuz… Kimi zaman ne olursa olsun umursamayan, bildiğini okuyan, dimdik ayakta… Kimi zaman en ufacık şeyden midesi bulanan, morali bozulan, geri adım atan… Kimi zaman otoriter, ne istediğini bilen, sapasağlam… Kimi zaman sınırları belli olmayan, bir tatlı söze kanan, iradesiz… Kimi zaman sevimli, şeker gibi, gözleri gülen… Kimi zaman aksi, huysuz, içi ağlayan… Kimi zaman sorumluluk sahibi, ayakları yere basan, dünyevi… Kimi zaman “aman canım sende”ci, bulutlara uçmuş, ruhani…
Kimi zaman isyanda, ‘alıp başımı kaçsam’ da, ‘inat’ta… Kimi zaman kabulde, “olan her şey mükemmel”de, “akış”ta… Kimi zaman dirençli, kaskatı, demir gibi… Kimi zaman esnek, yumuşacık, pamuk gibi… Kimi zaman öğretmen, yol gösterici, deneyimli… Kimi zaman öğrenci, yol öğrenen, deneyimsiz… Kimi zaman evli, evlat, anne… Kimi zaman bekâr, kimsesiz, çocuk… Kimi zaman sosyal, arkadaş canlısı, gezenti… Kimi zaman asosyal, antipatik, yalnız… Kimi zaman azimli, dünyaları deviren, cesur… Kimi zaman zayıf, tembel, cesaretsiz… Kimi zaman özgür, bağsız, sınırsız… Kimi zaman esir, bağlı, sınırlı… Ama İNSAN, hep İNSAN…
Hepimiz gibi …
