Köşe yazısı yazmaya ilk başladığımda, 2 Aralık geldiğinde yani doğum günümde, bu bölümü kendime ayıracağım demiştim. Yaklaşık bir sene geçti ‘Gündem’ yazmaya başlayalı. Uzak bir tarih olarak hedeflediğim o gün ise geldi çattı göz açıp kapayıncaya kadar.
Herkesin bir hayali vardır, benim için de bu hayal, yazmaktı. Kendi kendime bir şeyler karalamama rağmen gereken disipline sahip değildim. Nereden nasıl başlayacağımı bilemediğim bir zamanda, güzel bir tesadüf sonucunda Şalom ailesine katıldım. Şalom için ilk yazımı, hayatımda yayınlanan ilk yazımı, sekiz sene önce bu günlerde yazdım.
O günlerden bu günlere çok şey değişti, çok şey öğrendim. En önemli değişim ise yıllar önce apolitik olarak tanımlayacağım kendimi artık dünya meselelerini ciddi ciddi tartışırken bulmam oldu.
Kimliğimin önemli bir parçası haline gelen Şalom’a bana kazandırdıkları için çok şey borçluyum. Bunda katkısı olan ve benim için çok önemli olan birkaç kişi var. Şalom’a ilk başladığım zamanlarda başlık nedir, spot nedir öğreten Virna ve Viktor’a, her konuda yardımcı olan Tilda, Nelly, Eti, Sibel ve Ester’e, köşe yazmam için ilk teklifi yapan Yakup’a, ısrarıyla ikna eden Alber Nasi’ye, bir telefon konuşmasıyla bana Şalom’un kapılarını açan ve “artık köşe yazısı da yazmaya karar verdim işte ilk yazım” dediğimde şaşırsa bile hep destekleyen İvo’ya sonsuz teşekkür ediyorum.
Üniversite mezuniyet törenimde Rahmi Koç bir konuşma yapmıştı. “Biz sizi bilgiyle donattık ve mezun ediyoruz artık tek ihtiyacınız olan şans. Hayatta her alanda şanslı olmanızı diliyorum” diyerek şansın önemini vurgulamıştı.
Ben de cumartesi akşamı çok şanslı olduğumu hissettim. Çok sevdiğim arkadaşlarım Suzet ve Meir’in minik kuşu, grubumuzun ilk göz ağrısı tatlı Vanessa, Bat Mitzva töreninde annesinin çocukluk arkadaşları olarak bizleri de muma kaldırarak onurlandırdı. Küçücük yaştan itibaren beraber büyüdüğüm arkadaşlarımla olan görüntüleri onlara sarılarak ekranda seyrederken ne kadar sevgiyle kucaklandığımı ve böyle içten, hiç eskimeyen dostlara sahip olduğum için ne kadar şanslı olduğumu hissettim.
Bu bir veda yazısı değil yanlış anlamayın sakın! Sadece adım adım 40 yaşıma yaklaşırken duygusallaştım biraz. Hazır patron seyahatteyken de ipin ucu kaçtı sanırım. Sevgiyle kalın…
