Büyük şehirlerde yaşayanların en büyük sorunu belki de zamansızlık. Bir yerlere yetişme telaşı henüz uykudayken dürtmeye başlıyor sinsice. Akşam yatarken aklımdan geçirdiğim, ertesi günün yapılacaklar listesi ile saatler bir türlü tutmuyor, daha gün başlamadan yenilgiyi kabul etmek zorunda kalıyorum. Üstelik genelde keyif veren buluşmalar eleniyor veya kısa kesiliyor. Hepsine yetişmeye çalışsan, bir koşuşturma içinde hiçbiri tam olmuyor, sürekli saati kontrol etmekle trafiği hesaplama arasında bir yerlere sıkışıyor. Bazılarından vazgeçsen, bu sefer de bir yanda vicdan azabı, bir yanda sürekli işlerini erteleme hissi yakanı bırakmıyor. Ağustos Böceği ile Karınca’nın hikâyesi daha çocukluktan beynine işlemiş, bir yerlerden azar azar zehrini akıtıyor.
Daha çekici olsun diye ‘şehrin temposu’ diye adlandırılan bu keşmekeşe bir de yeni dostlarımız olan Facebook, Twitter, Instagram’ı da eklemek lazım. Mezun olduğundan beri karşılaşmadığın ilkokul arkadaşından veya annenin gençken birlikte mangal yaptığı komşusundan haber almanın çekiciliği bir yana, bu sanal dostluk ortamının gerçek, yan yana, ‘canlı’ sürdürülen buluşmalar sırasında da devam ettiğini belirtmeye gerek yok. Güzel bir sohbet için buluşanların, önemli bir e-mail sonrası karşısındakinin ışıklı bir ekrana bakan yansıması ile yetinmesi gerektiğini de biliyoruz.
Yoğun bir tempodan sonra birkaç günlüğüne Bodrum’a kaçtığımda elimde Murakami’nin Sahilde Kafka romanı, aklımda bir arkadaşımın siyaset detoksu tavsiyesi vardı. Bedenim hasır bir şemsiyenin altında uzanırken, beynim Kahire’de süregelen ateşkes görüşmelerindeydi. Önümde müthiş bir deniz, harika bir hava ama çantamda cep telefonu, iPad ve şarj ünitesi. Kendi başına çelişkili bu durum Yunanistan tarafına geçince bir anda çözülüverdi. İradem devreye girdi desem, yalan olur. Şarj etme imkânı kısıtlı; eh bir de bu adalarda internet sadece lokantalarda bulununca, ben de sonunda her şeyi oluruna bırakmaya karar verdim ve elektronik aletleri hatta kitabımı bile valize kapattım.
Manzarayı, doğayı, insanları, kuşları, taşları, her şeyi ama her şeyi içime çektim. Her anı resmetmeye çalışmaktan da vazgeçtim. Güneşin batışını bir makine kadrajından değil canlı olarak, keyfine vara vara seyrettim. Hatıraları kaydetme işini ise beynime bıraktım, o kazısın hafızama istedim. Böylece aslında çok basit görülebilecek olağanüstü bir mucize oldu. Gözlerimin önünde hep yapışık duran bir gözlüğü çıkarıp attım adeta. Ve sadece ama sadece o anı yaşamayı seçtim.
Renkleri fark ettim önce. Mavinin hatta turkuazın ne çok tonu varmış, gökyüzü ne kadar değişkenmiş… Sonra şekiller dikkatimi çekti. Bulutlara bakmak, denizin derinliklerini incelemek ne kadar rahatlatıcıymış meğer... Saatler bir misinanın ucuna takılan ekmek parçası ile minicik bir balığı kandırmaya çalışmakla da geçebiliyormuş hızlıca… Issız bir adada üst üste koyulan bembeyaz taşlar ile yapılan heykeller, en az bir sanat galerisindeki kadar güzel olabiliyormuş… Deniz kenarında uzun uzadıya yenen bir yemek, garsonların bile katıldığı keyifli bir sohbetle birleşince daha bir lezzetli oluyormuş… Rengârenk teknelerle çevrili sahilde balıkçıların ağlarını hazırlamalarını izlemek ne kadar öğreticiymiş meğer… Küçücük çocukların denizden çıplak elleriyle balık yakalamalarını seyretmenin şaşkınlığı belki de en güzeli…
Dün gece şehre döndüm. Ne iki saatlik rötar, ne trafik, ne güneş alerjisi, ne de başka bir şey keyfimi bozmayı başaramadı. Ateşkes ise yeniden bozulmuş, gündem hızla değişiyor. Hayat bensiz de devam edebiliyormuş bunu anladım. Bu birkaç günde bedenim, beynim ama en çok da ruhum dinlendi, tazelendi, duruldu. Yine aynı tempoya birkaç gün içinde döneceğimi biliyorum. Ama büyük bir fark var; artık gerçek tatilin nasıl olması gerektiğini biliyorum. Üstelik bir kere tadını aldım, mümkün değil vazgeçmem.
