Sevdiğimiz birinin çocuğu olduğunda birisine benzetme ihtiyacı duyarız nedense. “Şuna çekmiş” demeye bayılırız; “Aynı baba”, “Gözler anneye çekmiş”, “Tıpkı büyükbabanın bebekliği” gibi yorumlar yapmaya daha hastane ziyaretinde başlarız. Bir nevi yeni doğan ziyareti aktivitesi gibidir. “Armut dibine düşer” lafı doğrudur muhakkak. Başka insanların anne babasına benzeyecek halimiz yok. Mutlaka kendi ailemizin genlerini alırız. Güzelliğimiz, çirkinliğimiz, hastalıklarımız, zekâmız, pratik zekâmız, görgümüz hatta karakterimiz gibi bizi biz yapan özelliklerin büyük bir bölümü, bize ailemizden mirastır.
***
Henüz çocuğum olmadığından armut dibine düşecek mi bilmiyorum ama 2008 yılından beri sahiplendiğim, bir arkadaşımın bana hediyesi olan köpeğim Coco şu anda benim için çocuğa en yakın olan varlık. Bir çocuk gibi bakıma ihtiyacı olan, bir çocuk gibi ilgi bekleyen, aynı şekilde bir çocuk gibi bağlı ve sevgi dolu bir köpek. Köpeklerin sahibine benzediği söylenir. Coco bana benziyor mu bilemem ama benim bazı huylarımı kapmaya başladığı kesin. Koltukta uyuya kaldığımda uyuya kalması, zararlı olduğu için hiçbir zaman tatmamış olmasına rağmen tatlıya olan merakı, iyi huylu, havlamayan bir cins olmasına rağmen ona ses yükseltildiğinde (agresif bir köpek ona havladığında) havlamaya başlaması gibi…
The Huffington Post yazarı Dominique Mosbergen, köpek sahipleri ve köpeklerinin benzerlikleri üzerine bir yazı yazmış. Psikolog Sadahiko Nakajima’nin konu üzerine yaptığı araştırma hakkında yazan Mosbergen, Japonya’nın Kwansei Gakuin Üniversitesi’nde araştırmacı olan Nakajima’nın, köpek sahipleri ve köpekleri arasındaki benzerlikler hakkında kesin bulguları olduğunu belirtiyor. Nakajima’nın araştırmasına göre benzerlik köpeklerin ve sahiplerinin gözlerinde.
Ben köpeğimin gözlerine baktığım zaman içi sevgi dolu gözler görmeme rağmen, ne yalan söyleyeyim “Aynen benim gözlerim yahu” diyemiyorum. Ancak Nakajima yaptığı deneyde insanlara hem sahte insan ve köpeklerin (o köpeklerin sahibi olmayan insanların ve rastgele bir köpeğin), hem de gerçek köpek sahibi insanların ve köpeklerinin resimlerini gösteriyor. Bazı resimlerde insan ve köpeklerin ağızları, bazı resimlerde gözleri kapalı, bazı resimlerde ise tüm suratları açık. Gözleri gözüken, ağızları kapalı fotoğrafların yüzde 73’ünü denekler doğru eşleştiriyor. Nakajima’ya göre insanlar, kendine benzer köpekleri sahipleniyor.
Ben o kadar derin düşünmedim. Fiziksel olarak köpekler sahiplerine benzer mi, tartışılabilir. Ancak tıpkı çocuklar gibi, köpeklerin de sahiplerinin huylarını kapmaya başladıkları kesin. Üstelik köpeklerin içgüdüleri çok kuvvetli olduğu için, mutsuz olduğunuzu anladıklarına onlarda hüzünlü, mutlu olduğunuz zamanlarda onlar da mutlu oluyor. Aktif ve sportif biriyseniz onlar da daha aktif, uyuşuk bir Pazar günü geçirip evde keyif yapmayı seçenlerdenseniz köpeğiniz de size benziyor zamanla. Köpekler çocuk gibiler aslında… Üzüm üzüme baka baka kararıyor.
