27 Ocak, Nazi rejiminin bir avuç yöneticisinin emriyle ama binlerce mühendis, doktor, teknisyenin el birliğiyle kurduğu en büyük ölüm kampı olan Polonya’daki Auschwitz-Birkenau’nun Sovyet askerleri tarafından kurtuluş günü…
Holokost kurtulanı Aharon Appelfeld’in anlatımıyla, bundan 74 yıl önce 27 Ocak 1945’te imha çarkları durduğunda ortalığı kaplayan ölüm sessizliğiydi. Hayatta kalan bir avuç insan için kurtuluş bir mutluluk değildi; dondurucu, hissizleştiren, sakatlayan bir sessizlikti. Kimse sevinemedi. Kimse konuşamadı. Bu kadar büyük bir suç ancak insan ruhunun en derinlerindeki karanlığın harekete geçirilmesiyle mümkün olabilirdi. İnsana ait hiçbir dilin sözcükleri bunu anlatmaya yetemezdi…
II. Dünya Savaşı sırasında Holokost’ta öldürülen Yahudi sayısı 6 milyon olarak kabul edilir. Holokost sırasında 800 bin civarında Roman (yani Avrupa Roman nüfusunun yarısı) da katledildi. Katliama hedef olan gruplar arasında Sovyet tutsaklar, sakatlar, eşcinseller, Yahova Şahitleri, komünistler ve diğer siyasi muhalifler, sendikacılar da yer alıyordu.
Holokost’u tarihin diğer insanlık suçlarından ayıran en önemli özellik endüstriyel bir skalada mühendislik kullanarak yapılmış bir soykırım olmasıdır.
İnsanlık nasıl böyle bir trajediye izin vermişti? Bir daha asla olmaması için ne yapmalıyız? İşte gerçek soru bu…
