1948 yılında Trakya´dan İsrail´e göç eden Çorlu Yahudi Cemaatinin son mensuplarından İsak Pinhas´ın eşi Furtuni Pinhas geçtiğimiz hafta İsrail´de vefat etti.
Pinhas çifti, 2006 yılında kendi adlarını taşıyan Furtuni ve İsak Pinhas Eğitim Kültür ve Sosyal Yardımlaşma Vakfını kurarak öğrencilere ve ihtiyaçlıya yardım eli uzattılar. Yaşamlarını İsrail’de sürdüren ancak Türkiye’ye olan bağlılıklarından vazgeçmeyen Furtuni ve İshak Pinhas, 2010 yılında Milli Eğitim Müdürlüğü ile bir anlaşma yaparak Tekirdağ’ın Çorlu İlçesinde inşa edilecek 32 derslikli bir okul için bağış yaptılar. Pinhas Vakfı ile öğrencilere ve ihtiyaçlıya yardım eli uzattılar, ülkemiz çocuklarının eğitimine büyük destek verdiler.
2011 yılının Ekim ayında Van’da yaşanan depremde, depremzedelerin yanında olan ve desteğini esirgemeyen Pinhas çifti, sahibi oldukları Pinhas Peynircilikten 1000 ailenin bir aylık peynir ihtiyacını karşılamak için 4500 kilo peynir göndermişti. Bundan önce de 1939 yılında yaşanan Erzincan Depremi’nde “bu topraklarda yaşanan acı bizim acımızdır” sözleriyle yine depremzedelere yardım elini uzatmışlardı.
Pinhas çifti yaşadıkları müddetçe Türk Yahudi Toplumu ve Hahambaşılık’tan dadesteklerini hiç esirgemediler. Furtuni Pinhas eşinin hastalığı süresince ve vefatından sonra da kurumlarımıza ve birçok aileye yaptığı bağışlarla öğrencilerin eğitimine verdiği desteğini devam ettirmişti.
Yardımseverliği bir yaşam tarzı olarak benimseyen çift Türkiye’ye olan bağlılıkları ile biliniyordu.
Hahambaşı Rav İsak Haleva, Furtuni Pinhas’ın ardından duygularını dile getirdi:
“Furtuni Pinhas ve eşi İsak’ı, Türkiye’ye geldikleri zamanlarda tanıdım. Furtuni Hanımla yaptığımız bütün konuşmalarda onun kendisini hala bu topraklara ait hissettiğini ve yürekten bağlı olduğunu anlardım.
O gerçek bir Türkiye aşığıydı ve eşine de yapacağı yardımlar konusunda hep Türkiye’yi desteklemesi yönünde telkinlerde bulunurdu.
İsrail’e her gittiğimde onları mutlaka ziyaret ederdim; gidemediğim zamanlarda ise mutlaka telefon ile arar, hatırlarını sorardım. Ben aradığım zaman Furtuni Hanım çok heyecanlanır, çok mutlu olduğunu açıkça belli ederdi. Eşine öyle heyecanla seslenirdi ki ‘İsak koş Hahambaşı arıyor’ diye telefonun diğer ucunda ben bile aynı heyecanı yaşardım.
Her konuşmamızda bana ‘Bir gün yeniden Türkiye’de yaşamak isterim çünkü görüyorum ki siz burada çok huzurlu ve mutlu bir hayat yaşıyorsunuz’ derdi. İsrail’de kurdukları ve bırakamayacakları bir yaşamları vardı, bu nedenle eşinden biraz çekinse de Türkiye’ye karşı olan duygularını çok fazla gizleyemezdi.
Bu iki hayırsever insanla ilk konuştuğumda onların eğitime düşkünlüklerini görünce kendilerine sizin yardım edeceğiniz her öğrencinin başarısının yüzde ellisinde sizin payınız olacak dedim. Türkiye’de yaşanan depremlerde depremzedelere verdikleri destekler, Çorlu’da açtıkları okul ve ülkemiz öğrencilerine sağladıkları burslar ile gönüllere isimlerini altın harflerle yazdırırken, kendileri için de büyük bir mitsvayı yerine getirmiş oldular.
İsak Pinhas vefat ettiğinde Furtuni’nin acısını paylaşmak ve kendisini teselli etmek için programım çok yoğun olmasına rağmen cenazeye katıldım. Cenaze sonrasında verilen yas yemeğinde yaptığım konuşmada protokol dışına çıkıp aileden biri gibi konuşarak hepsini kucakladım. Orada bulunan ve Furtuni’nin uzak akrabası olan iki öğretmenimi fark ettiğimde onlara da hitaben eski günlerimizi yâd eden bir konuşma yaptım. Furtuni kendisine ve aileye olan içten yaklaşımıma karşılık acısına rağmen hoşnutluğunu belirttiğinde ise gerçekten ben de çok duygulandım.
Rahmetli ‘Beni yine ziyarete gel’ dedi fakat sonrasında tüm dünyayı etkileyen pandemi nedeniyle seyahatlerimin iptal olmasından dolayı bir daha kendisiyle yüz yüze görüşemedik.
Furtuni gönülden bağlı olduğu bu topraklara eşiyle birlikte her zaman yardım elini uzattı ve bunu yaparken asla bir beklentisi olmadı.
Pinhas çiftini her zaman çok sevdim ve saydım ve biliyordum ki bu duygularımın her zaman onlarda da karşılığı vardı.”
