“Affetmek için yolum daha var, şu anda öfkeliyim”

Polonya'da kamplara gideceğimizi öğrendiğimde orada yaşayacağım duygunun derin bir üzüntü olacağını biliyordum. Beklediğim gibi de oldu ancak kamplarda vakit geçirdikçe ve orada yaşananları sadece dinlemekle kalmayıp kalbimin derinliklerinde hissetmeye başlayınca içimde gittikçe üzüntüden daha ağır basan bir duygu hissetmeye başladım; o da öfke…

İlk olarak geçmişe öfkeliyim, olanlara öfkeliyim, bir insan grubunun ne kadar acımasız olabildiğini gördüğüm için öfkeliyim. Çalınan her çocukluk için öfkem arttı doğru ama daha çok hala, bu zamanda, bu ideolojinin peşinden giden insanlar olduğu için öfkeliyim ve biliyorum ki hayatımın bir yerinde eskiden korktuğum bu insanlarla karşılaşacağım.

Ancak artık korkmuyorum; burada dik duruyorsam bu insanlar başarısız olduğu içindir. Nazilerin  liderleri olarak gördükleri Adolf Hitler yargılanmaktan korktuğu için onursuz bir şekilde kendini öldürdü fakat öldürdüğü Yahudiler onurlu bir şekilde öldü ve bizim görevimiz de onların onurlarını korumak için bugün bu iğrenç ideolojinin karşısında durmak, bu insanlardan korkmayıp, “dur!” demek olmalıdır.

Az önce Auschwitz Kampından çıktık ve kendimi yaşadığım için suçlu hissediyorum. Fark ettim ki Naziler bir tek insanları öldürmüyordu, hayatlarını da çalıyorlardı. İlk girdiklerinde numaralandırıp isimlerini çalıyorlardı, bundan sonra da kıyafetlerini ve eşyalarını… Yetinmediler ayakkabılarını ayaklarından çaldılar; o da yetmedi kafalarından saçlarını aldılar, yeter demediler  yutup sakladıkları son kalan altınlarını cesetlerinden çaldılar.

Bunları dinledikçe, gördükçe ve hissettikçe öfkem daha da arttı ama bu öfke beni güçlü kıldı. Kamplarda öğrendiklerim ve daha da önemlisi hissettiklerim sayesinde “BİR DAHA ASLA” benim Holokost’la ilgili duyduğum bir söz olmaktan çıktı ve bana bu iğrenç ideolojinin karşısında daha da dik durma gücünü kazandırdı ancak "AFFET AMA ASLA UNUTMA" sözünün ilk kısmını benimseyebilmem için daha yolum olduğunu düşünüyorum, öfkeliyim…