Yeni bir başlangıç yazısı yazacağım, bunun için güzel ve doğru bir başlık arıyordum. Bazı sorularım vardı, haham arkadaşlarım bana yarımcı oldular. Çok teşekkür ederim hepsine.
Emekli oldum!
Başka nasıl bir başlık koyabilirdim ki yazıma! Ömrümün yarısından bir fazlasını yaşadığım, evim kadar sevdiğim okulumdan emekli oldum. Doğru bir cümleyle devam etmem lazım hayata… Bu demek değil ki bir yere gidiyorum. Okulumdayım yine ama bu başlangıç bana yeni bir hayat sundu sanki… Üniversiteden mezun olduğumda yaşadığım o büyük gururu, peki şimdi ne yapacağım, sorusunu kendime sormadan hakkıyla yaşıyorum günlerdir.
Ben de mutlulukların coşkusu, masallardaki gibi kırk gün kırk gece… Coşkudan sonraki memnuniyet ve gurur, sonsuza kadar…
Büyük yaşadığım kesin… İşi, aşkı, tutkuyu, acıyı, düşünmeyi, duygulanmayı; kısacası hayatı… Hep büyük yaşıyorum. Biraz yürek istediği doğrudur ama tersini yapamıyorum. Bir şey düşünüyorsam söylemeliyim, yazmak istiyorsam yazmalıyım, yapmak istiyorsam yapmalıyım. Hayatı da yaşayacaksam yaşamalıyım, o zaman her an’ının tadını çıkarmalıyım. An’da kalmak, şahane bir ifade ve galiba ben hep böyle yaşıyorum. İşin aslına bakarak… Şükrederek… Her işe O’nun adıyla başlayarak…
Bu okulda kıdemli oldum, ikinci çalıştığım kurum olduğu için… Bu okulda yazar oldum, gazetede köşe sahibi oldum; olmaz derken âşık oldum, evlendim, anne oldum. Ama hepsi, bütün değerleri bir yana Bensiyon’un kızı oldum. Bana derdi ki: “Ne zaman teva’da dua etsem, senin için de ederim, hayatın hep güzel olsun diye…”
O zaman, beezrat aşem…
İzniyle, hep daha güzel anılar biriktirmek; hep iyi, doğru, güzel kararlar vermek, hayatı hep ona layık yaşamak dileği ve niyetiyle…
