“Bu yaz katiyen denize girilmez!”; “Doktorlar ayak parmağını bile suya sokma diyor”; “Bizi ancak duş paklar”; “Yaz sonu bir ‘güney’ yapılır”; “Bodrum dehşet pahalılanmış, kredi kartının limitini yükselt de gel.” Müsilaj paniğiyle sezon başında çoğunluğun söylediği cümlelerden birkaç örnek verdim.
Havalar ısınıp, güneş ışınları dik gelmeye başlayınca, yavaş yavaş gevşemeler başladı. “Havuz hamam suyu gibi, hiç serinletmiyor”; “Dayanamıyorum, başımı sokmadan bir dalıp çıkacağım”; “Bone kullanmaya alışmak lazım”; “Aslında geçen seneden beri değişen yok. Sadece yüzeyde görünmüyordu” gibi serzenişler arttı. Çevre baskısından bunalan kimileri ise, ‘herkes kendisinden sorumlu’ diyerek denize giriyor. Ancak bu kez balıklama değil de çivileme atlıyorlar suya. Bir tepki ise fıkra gibi geldi. Suya giren bir dostumuzun yarım saat sonra telefonu çalar. Çeşme’de olan bir arkadaşı, “Duydum ki denize giriyormuşsun” der, azarlarcasına… İletişim diye buna derim! Kıssadan hisse, kontrol mekanizması da devreye girmiş durumda.
***
Ada evinde eskiyen su boruları giderek hasar vermeye başlayınca, elzem tadilatlara girişmek durumunda kaldık. Ancak hesapta olmayan arazlar zincirleme tamlama gibi peşi sıra gelmeye başladı. El değmişken, doğalgaz boruları da döşendi. Bir daha evde Aygaz tüplerini görmeyeceğini düşünen eşimin sevinci kısa sürdü.
Ne yazık ki söz konusu çalışmalar, COVID-19 dönemine rast geldi. Sokağa çıkma kısıtlaması, toplu taşımanın kullanılmaması gibi eşdeğer nedenler dolayısıyla işler uzadıkça uzadı. Sonunda, bir an evvel taşınıp ustaların başında durmanın daha akılcı olacağına karar verdik. Hâlâ yürürlükte olan ‘bahşiş’ mekanizması, yavaşlayan tempoyu aniden hızlandırdı. Bir an için Osmanlı’da ulufe dağıtıyormuşum hissine kapıldım. Artık rehberimde, ‘Büyükada’ başlığı altında, giderek artan, ‘usta’ telefonları ve sokakta sıkça selamlaştığım zengin bir kadrom var.
***
Kış boyunca çalışmadığından bozulan küçük/büyük ev aletlerinin düzeltilmesi, yazlıkçılar için ayrı bir prosedür…
Bu sene ilk siftahımız telefonla başladı. Ahizeyi kaldırdım, ses yok. Arızaya mesaj bıraktım. Telefon olmayınca internet de yok. İnternet olmayınca da hayat yok! Paniklemem haberleri kaçıracağımdan değil. Şehir dışında olan torunumla doğum gününde görüntülü konuşamama telaşından…
Beş gün boyunca aramadığım yer kalmadı. Otomatik kayıt cihazında hep aynı yanıt. “Çevre tamiratı devam etmektedir. Arızanız en kısa sürede giderilecektir.” Beşinci günün sonunda bir şimşek çaktı. Tekrar numarayı çevirdiğimde, ‘for English press one’ tuşuna bastım. Karşıma otomatik cihaz yerine, çok düzgün İngilizce konuşan bir bey çıktı. Konuyla ilgileneceğini ve geri dönüş yapacağını belirtti. Geri dönen olmadı ama artık İngilizceden mi, sıra geldiğinden mi bilemiyorum, ertesi gün telefonumuz düzelmişti.
***
Kimi insan vardır, ilk tanıştığınız anda bir yakınlık duyar, daha çabuk anlaşırsınız. Yıllar önce, ‘Bir Dilek Tut/Make A Wish Türkiye’ kurucu başkanı Carole Hakko ile Şalom için bir söyleşi yapmaya gitmiştim. Karşısındakini rahat ettirmesini bilen, amaca ulaşma doğrultusunda, gülümseyen yüz ifadesiyle noktayı koyabilen istikrarlı bir duruş vardı karşımda.
Hayati tehlikeler içeren hastalıklarla mücadele eden 3-18 yaş arası çocukların bir dileğini gerçekleştirerek, yaşama tutunmalarını sağlayan dernek, etkinlikler düzenleyerek gelir elde ediyor. “Kendim için istemek bana çok gelir. Oysa çocuklar konu olunca bir an tereddüt etmem” demişti sohbetimiz sırasında.
Daha önceleri annemin refleksoloji için birkaç kez Hakko’ya gittiğini bildiğimden, bununla ilgili bir soru yönelttim. Konuyla ilgili eğitim görmüş olan Carole Hakko, “Onu sadece tedavi amaçlı gerçekleştiriyorum. Bugünkü sohbetimizin dışında kalsın lütfen” diyerek konuyu kibarca saf dışı etmişti.
***
Kaderin garip bir cilvesi, kanserli çocuklara umut verirken, tüm sağlık kontrollerine rağmen, bu genetik rahatsızlıktan kurtulamadı.
Yolu, çocuklara verdiği umut kadar ışıklı olsun.
Sağlıkla kalın.
