Anti-Apartheid Hareketi, Güney Afrika'da doğan ırkçılığa karşı bir harekettir. Güney Afrika Cumhuriyeti'nde 1960-1994 yılları arasında ırk ayrımcılığına son vermek için verilmiş uluslararası mücadelenin örgütüdür.
21 Mart 1960'taki Sharpeville Katliamından sonra, 1912'de kurulan ve farklı ırklardan insanlara seslenen ve Afrika Ulusal Konseyi'nden ayrılanların ‘apartheid’e (ırk ayrımcılığına) karşı kurdukları bu hareket, Nisan 1994'te Afrika Ulusal Konseyi seçimi kazanıp, Nelson Mandela devlet başkanlığı koltuğuna oturduğunda sona erdi.
Elbette bu süreyi bir paragrafta yazmak çok kolay hatta okuması da çok kolay. Ama şu yukarıdaki birkaç cümlenin yaşanması çok zor.
Haksızlıklar, adaletsizlikler, katliamlar, çatışmalar, iç çalkantılar ve benzeri hep olumsuz olayların yıllarca sürdüğü, sömürülen Afrika topraklarında oysa aşk da vardı.
Mandela sadece mücadelesine değil aşka da değer veren ve aşkla beslenen bir liderdi.
Anti-Apartheid de aslında içine doğduğu ve yaşadığı topraklara duyduğu aşktı. Ülkesini ve insanını seven bir avuç insanın verdiği dünya çapındaki mücadeleden bahsediyorum.
Sevmeden olmaz. Mücadele sevgi ister. Üstelik karşılıksız bir sevgi.
Aşk mücadeleye estetik ve yaratıcı motivasyon katar.
Mandela’nın yaptığı gibi. Ezilen ülke insanının dünyalı olduğunu Kabul ettirme çabası için kullandığı Rugby takımını kuran düşünce gibi.
İzlemediyseniz hemen izlemenizi öneririm. Çünkü Invinctus (Yenilmez) filmi bunu anlatır. Nelson Mandela’nın (Morgan Freeman) ülkesinde birliği ve beraberliği sağlamak için Güney Afrika rugby takımı kaptanıyla yaptığı iş birliğinin anlatıldığı film, ülkeni sevince neler yapabileceğinin bir örneği. İlham verici!
Mandela, milletinin ırk ve ekonomik nedenlerden dolayı ayrımcılığa uğramasına karşılık olarak bir mücadele başlatmak ister ve sporun uluslararası dil olduğunu düşünür. İnsanları birleştireceğine inanır. Bu, severek yapılan mücadelenin bile sevgi ile nereye varabileceğinin en güzel örneklerindendir.
