Emmaus

İsa’nın ölümünden birkaç gün sonra, iki kişi Emmaus köyüne giden yolda, Gordon Calvariumu’nda olanlarla, açık mezarlar ve boş gömütlerle ilgili tuhaf söylentileri tartışarak yürümektedir. Bir adam yaklaşır yanlarına ve neden söz ettiklerini sorar. Bunun üzerine ona şöyle derler: “Kudüs’te bulunup da bugünlerde orada olup bitenleri bilmeyen tek yabancı sen misin?” Adam “Hangi olup bitenler?” diye sorar. Onlar da anlatırlar. İsa’nın ölümünü ve her şeyi. Adam dinler.

Vakit geç olduğundan gitmek ister ama öbür ikisi “Bizimle kal. Neredeyse akşam olacak, gün batmak üzere” diye ısrar edince adam kalmayı kabul eder. Bir süre sonra misafir ettikleri adamın İsa olduğunu anlarlar. Sonra adam ortadan kaybolur.

Yalnız kalınca ikisi de, “yolda kendisi bizimle konuşurken ve kutsal yazıları bize açıklarken yüreklerimiz nasıl da sevinçle çarpıyordu, değil mi?” diye konuşurlar.

“Tutarlılıktan hoşlanırız, öykü ne kadar basit” der Allessandro Biricco kitabında, bu öykü ile ilgili olarak.

Her şey ne kadar basit ve yalın. Gerekli, temel davranışların dışında bir şey yapmıyorlar, öyle ki sonunda İsa’nın yok olması olağan bir alışkanlık olarak görünüyor. Tutarlılıktan hoşlanırız ama bu öykünün sevilmesinin nedeni bu değil. Nedeni, öykü boyunca kahramanlar gerçeği bilmez. Başlangıçta İsa da bilmez kendini ve ölümünü. Ayrıca öbürleri de onu ve dirilişini bilmezler. Sonunda kendi kendilerine sorarlar: Nasıl bilemedik?

Belki de herşeyi anlamamıza neden olacak sihirli cümle şudur: “Şimdilik, yaşıyoruz, hepimiz.”

İncil’de, Hristiyanların çok sevdiğimi bir öyküdür bu anlatılan. Adını da çok severler. Öykünün adı köyün adı olan ‘Emmaus’tur.

Hayatı basit anlamayı anlatır. Neye göre basit?

Etrafımızda olup bitenlere, mağdur olanlara, mağdur edenlere, kısacık ömrümüzü çirkinleşenlere ve kendileri çirkinleşenlere göre basit olduğunu anlatır.

Bir çok şeyin, hırsların ve kavgaların boşuna yaşandığını anlamamız için anlatır, hayatın basitliğini!

Yine de anlayana...