Gençliğim boyunca seyrettiğim Moiz tiyatrolarının uzun yıllar sonra tekrar sahne alacağını öğrendiğimde mutlaka seyretmek istedim. Pandemide hepimiz gibi zaman kavramımı biraz yitirdim. Beş seneyi aşkın sahnelenmediğini sandığım Moiz’in maceralarından meğerse on sene uzak kalmışız. On sene sonra Kleret ve Moiz karakterleriyle buluşmak, uzak bir akrabayla buluşma gibiydi. Kleret ve Moiz karakterlerine can veren Fani Bonofiyel ve Jojo Eskenazi uzun araya rağmen formlarından bir şey kaybetmeyerek herkesi kahkahalara boğdu.
***
Pandemi travmasına gülebilmek için kaç sene geçmesi gerekir? Uzun seneler boyunca pandemiyle ilgili bir film, tiyatro, belgesel izlemeyeceğimi düşünmezken, hatta pandemi sırasında evde sıkça giydiğim eşofman ve taytları bile görmek istemezken, Moiz ve Kleret karakterlerinin pandemide evde kalma maceralarına ve salonu kahkahaya boğan mizah anlayışlarına bayıldım. 65 yaş üstünün eve hapis olmasını, Zoom’un her yaşta kişinin hayatına girmesini, eve gelen her insan ve her pakete silah çeker gibi dezenfektan fışkırtılmasını, pandemide komşuculuğu, evden iş yapma, evden dernek toplantısına girme, evden alışveriş yapma, evden online ders alma, saat kısıtlamalarına uyarak eve dönme gibi insanın kanının çekilerek hatırladığı pandemi travmalarını geçmişten komik bir anıya dönüştüren Fani Bonofiyel ve Jojo Eskenazi’ye ve müthiş ses ve enerjileriyle ve nokta atışı şarkı seçimleriyle geceye renk katan Lizet ve Cenk Rofe’ye teşekkür ederim. Bir sahne Moiz gösterileri, bir sahne konser şeklinde geçen gösteri çok keyifliydi.
Bu yazıyı yazarken bile ‘pandemi’ kelimesinin altına her daim yanlış yazıldığını belirten kırmızı çizgi atan Word programı, pandemi kelimesi yerine bana ‘anda mı’, ‘Hande mi’ gibi tavsiyelerde bulunuyor. Pandemi kelimesini benim gibi bilgisayar programım bile hafızasından silmeye, tanımamaya çalışıyor. En büyük komedyenler, büyük acıları hassasiyet sınırlarını aşmadan mizaha dökebilenlerdir. Bu gösteri pandemi gibi bir travmayı konu alıp, bizi kahkahalarla güldürmeyi ve salondan gülümsemeyle yollamayı başardı.
***
Pandemi artık gerimizde kalsa da, daha doğrusu COVID-19 daha çok bir grip mutasyonuna evrilmiş gibi gözükse de, en hastalık hastası olmayanımızın içinde bile ufak bir paranoya bıraktı diyebilirim. Pazar gecesi sabaha karşı üç saatlik yolculuk için üç saatlik bir rötardan sonra bindiğim uçakta ön çaprazımdaki kadının yolculuğun hatırı sayılır bir zaman dilimi boyunca öksürüp tıksırması beni ve eminim daha da birçok yolcuyu huzursuz etti. Zaten rötardan bezmiş bindiğim uçakta, kalkıp yolcuya birşey diyemedim ama çevre koltuklarda oturan yolcuların da rahatsız olduklarını hissettim. Maske, dezenfektan ve evde kalma günlerine geri dönmek istemiyorsak eğer, pandemiden çıkaracağımız en basit ders ve ilk kural, en azından hastayken toplu taşıma araçlarına binmeme duyarlığını göstermek olmalı…
