Uçak park noktasına ulaşınca yerinden fırlayan ve oturanların önüne geçen bir genç kadın bana yaşımla ilgili artık dönmek istemediğim kişiliğimi hatırlattı. Gençliğin kendini beğenme ve fazla önemseme hali bana anlamsız geldi. Kurs gibi eğitimlerde öğrendiği temel bilgileri evreni keşfetmiş edasıyla sunan gençleri de düşündüm. Süze süze posası kalmış özlü sözleri felsefe sanıp podcast’e çevirenleri…
David Bowie’nin bir sözü bu halimi destekliyor: “Yaşlanmak insanı başlangıçtan beri olması gerektiği kişiye dönüştüren olağanüstü bir süreçtir.” Bu yazıyı da yazmaya o fikirle başladım.
Kendini beğenme ve yeterli görme hali, yaş ilerledikçe artacağına azalıyor. Zira inkar etsek de toplumda yaş ayrımcılığı var. Gittikçe görünmez olacağımıza dair bir korkumuz var. Bu yüzden de yaş ilerledikçe insana bir ürkeklik yapışıyor. Yıllar geçtikçe daha iyi ürün veren sanatçının baştaki özgüvenini yitirip her parçada kendini yetersiz hissetmeye başlaması ve sorgulaması gibi…
Mantığa dayalı yapılan yaş ayrımcılığını anlayabiliyorum, örneğin her yaş insan pilot olmamalı. Ancak istemsizce gelişenini, kurallarını tüketim iktidarının koyduğu bir oyun gibi görüyorum. Bize şu soruluyor: Oyunda yerini alacak mısın? İngiltere Vogue, son dergi kapağını eskiden de güzel olan ve hala güzelliğini koruyan top modellere ayırdı. Örneğin, Christy Turlington, Cindy Crowford ve Naomi Campbell. Mesleği zaten güzel görünmek olan kadınların, yaşlanınca da güzel olmaya devam etmesi gayet normal, ne de olsa incecik kemik yapıları ve düşsel gülüşleri olduğu için bu mesleğe atılmışlardı. Ancak Monica Bellucci, Kate Winslet ve Emma Thompson gibi doğal yaşlanan kadınların ön plana çıktığı güzel yaşlanma hikayeleri bana daha çarpıcı geliyor.
Kusursuzluğu dayatan sistemde yeteri kadar kozmetik yatırım yaparsak bizim de görünmezlik tehdidini yok edebileceğimiz bilinçaltımıza işleniyor.
Ancak bilge ikonlarımız da olsun diyorsanız onların hayatlarının bedenlerinde bıraktığı izleri de görmeye razı olmalısınız. İkon olmak deneyim ile elde edilen bir unvan olmalı. Görünürlük kazanmanın tek şartı kusursuz görünmek olmamalı… Bana göre bununla baş etmenin ilk kuralı o ürkeklikten sıyrılıp, gülüp geçebilmek. Zira gülen insan özgüvenini dışa vuruyor, ışık saçıyor, kendine dair şüpheleri dağılıyor.
Keşke özgüven yetenek ve gençlik aynı anda gelişebilseydi. Hayatta hiç sürpriz olmazdı Allan Watts adlı İngiliz filozofun önerdiği bir mental egzersiz önereyim: her gece göreceğiniz rüyayı kendiniz tasarlama gücünüz olsaydı. Müthiş bir eğlence kaynağı değil mi? Başlayın, her gece ne istiyorsanız onu göreceksiniz. Bir süre sonra tasarım yapmaktan yorulup, aman bu gece de sürpriz olsun dersiniz…
Her gününü sizin tasarladığınız ve tam yolunda giden bir hayat da yeterince sürprizlere açık olmazdı. Bir yaştan sonra heyecanın biteceğine inanmıyorum. Görünmez olacağımı düşünmüyorum. Olursam gülüp geçecek kadar sürpriz yaşamış olacağım ve çekirdek çıtlatarak olan biteni izleyeceğim… Benimle kıkırdayan ve benimle yol almış yaşıtlarımla…
